انبیاء ۳: مفهوم نزدیک بودن حساب، استهزاء مشرکین یا درک عذاب، إِنَّا کُنَّا ظَالِمِینَ، انتهای فصل اول و شروع آیات میانی، نام بردن از حضرت موسی و هارون به عنوان اولین انبیاء
بسم الله الرحمن الرحیم
درس‌گفتارهای سوره انبیاء، جلسه‌ی ۳، دکتر روزبه توسرکانی، رمضان ۱۴۴۵، ۱۴۰۳/۱/۱۰
۱- مقدمه
در قسمت اول سوره، انسجام مطالب خیلی روشن است و می‌خواهم یک توضیح کلی بدهم، به قسمت‌هایی از بخش اول سوره (۴۷ آیه اول یعنی قبل از داستان انبیاء)، خیلی با اجمال اشاره کنم تا فرصت شود در این جلسه در مورد داستان حضرت ابراهیم، بزرگترین بخش از داستان‌های انبیا، صحبت کنم.
مطالبی از جلسه قبل مانده است که باید در مورد آن نیز صحبت شود، سپس کلیاتی از ۴۷ آیه اول را بیان می‌کنم.
۲- مفهوم اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ: نزدیک بودن حساب
اوایل جلسه قبل نکته‌ای در مورد «اقْتَرَبَ لِلنَّاسِ حِسَابُهُمْ» (انبیاء:۱) گفتم، تصور می‌کنم هرجایی در قرآن در مورد نزدیک بودن حساب صحبت شده می‌توان سه لایه در نظر گرفت: ۱- هر کسی که از دنیا می‌رود بنظر می‌رسد وقت حساب او فرا رسیده است، با تصوری که از مرگ در قرآن وجود دارد وقتی شخص از دنیا می‌رود و در قیامت محشور می‌شود تا به حساب او برسند، احساسش این است که یک روز گذشته است.